Nr 4 (Marzec 2001)
- Mieć udział w krzyżu Chrystusa
- Bóg jest nieustępliwy w miłości
- Konstytucja o liturgii świętej
- Maryja - pełna łaski
- O krzyżach
MIEĆ UDZIAŁ W KRZYŻU CHRYSTUSA
BÓG JEST NIEUSTĘPLIWY W MIŁOŚCI
Nowy rok i jednocześnie nowe tysiąclecie tradycyjnie już witaliśmy w Ośrodku Odnowy w Duchu Świętym w Murckach. Po wspólnym, radosnym biesiadowaniu, poszliśmy do kościoła aby adorować Jezusa wystawionego w Najświętszym Sakramencie.
Największą niespodzianką dla większości z nas okazała się obecność ks. Arcybiskupa Damiana Zimonia. Przewodniczył on nabożeństwu o Narodzeniu Pana Jezusa, a następnie celebrował Mszę Świętą. W czasie wygłoszonej homilii ks. Arcybiskup powiedział m.in.:
Pan Bóg jest nieustępliwy w tej miłości, którą nam stale okazuje. Jest Bogiem bliskim, Bogiem przemawiającym, Bogiem, który się nami opiekuje, który uniżył samego siebie, przez swego Syna Jezusa Chrystusa. Człowiek nieraz zapatrzony jest tylko w swoje sprawy, musi rozwiązywać trudne sytuacje - tyle tego wszystkiego - to bezrobocie, to nieraz zbuntowana ludzkość, wojny, nieszczęścia, te wszystkie uzależnienia. Jakby człowiek zapomniał o tym, że życie może być piękne i szlachetne, że może mieć swój sens, że może prowadzić do Boga, który jest celem naszego życia.
Trzeba byśmy także rodzili Chrystusa na wzór Maryi ! Matka Najświętsza porodziła Chrystusa, abyśmy Go posiadali, abyśmy mogli się Nim cieszyć. I mamy rodzić Chrystusa innym na wzór Maryi. Wiemy jakie są koleje tego narodzenia: począwszy od Zwiastowania - jakże się to stanie, wszakże nie znam męża, ale od razu także jej fiat, całkowite zaufanie do Boga. I na tym polega to rodzenie Chrystusa dzisiaj. Trzeba Go samemu przyjąć bez reszty. Zgodzić się na wszystko co nam Chrystus proponuje w życiu rodzinnym, małżeńskim, indywidualnym. Taką Bogarodzicą, kimś kto rodzi Chrystusa dzisiaj ma być każdy z nas!
Matka Najświętsza rodząca Boga stale dzisiaj przed nami, rozważa wszystko w swoim sercu i zaprasza nas do tego dialogu miłości, do tego byśmy nieśli Chrystusa innym.
(tekst nieautoryzowany, podkreślenia pochodzą od redakcji)
Po Mszy Świętej ks. Arcybiskup został jeszcze z nami na godzinie świadectw. Każdy z obecnych dziękował Bogu za szczególne wydarzenie Roku Jubileuszowego.
Po złożeniu sobie życzeń, losowaliśmy sobie patronów na ten rok. Znamienne jest to, że ks. Arcybiskup wylosował ks. Blachnickiego, którego proces beatyfikacyjny właśnie prowadzi.
KONSTYTUCJA O LITURGII ŚWIĘTEJ
Sobór Watykański II chcąc przyczynić się do większego rozwoju życia chrześcijańskiego w szczególny sposób zatroszczył się o odnowienie liturgii. Przez nią bowiem dokonuje się dzieło naszego odkupienia.
Od czasu Apostołów Kościół zawsze gromadzi się aby odprawiać misterium paschalne, czytając Słowo Boże, sprawując Eucharystię, składając Bogu dziękczynienie w Chrystusie i przez moc Ducha Świętego.
Chrystus jest zawsze obecny w swoim Kościele, w ofierze Mszy Świętej w osobie kapłana, zwłaszcza zaś pod postaciami eucharystycznymi. Jest obecny w sakramentach, w swoim Słowie, a także gdy Kościół modli się i śpiewa Psalmy. Przez tę obecność Jezus kontynuuje wykonywanie swego urzędu kapłańskiego.
Konstytucja zwraca uwagę, że liturgia to nie tylko kult ale też ściśle z nim złączony nurt uświęcenia. Liturgia jest dialogiem między Bogiem który daje zbawienie i uświęca a człowiekiem który odpowiada aktem kultu i całym swoim życiem. Te dwa aspekty występują w każdej czynności liturgicznej. Jest to szczególnie widoczne w liturgii Mszy Świętej. Z jednej strony Słowo Boże i uczta Eucharystyczna jako dar Boży, z drugiej - modlitwa i ofiara Ludu Bożego. Widzimy więc, że liturgia to przede wszystkim dzieło samego Boga, który spotykając się z człowiekiem udziela mu ze swego bogactwa.
Konstytucja uczy nas, że życie duchowe nie może jednak ograniczać się tylko do udziału w liturgii. Chrześcijanin bowiem, choć powołany jest do modlitwy wspólnej, powinien mimo to wejść także do swego mieszkania i w ukryciu modlić się do Ojca, a nawet, jak uczy Apostoł, powinien modlić się nieustannie.
Liturgia którą sprawujemy tu na ziemi jest dla nas przedsmakiem liturgii niebieskiej, której kiedyś będziemy uczestnikami.
Liturgia jest szczytem do którego zmierza działalność Kościoła, i jednocześnie jest źródłem z którego wypływa cała jego moc.
MARYJA - PEŁNA ŁASKI
Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą,
Błogosławiona jesteś między niewiastami
(Łk. 1,28)
W Piśmie Świętym znajdujemy w odniesieniu do Maryi słowa pełna łaski. Pełnia łaski to szczególna świętość, to także wolność od wszelkiego grzechu osobistego. Świętość Maryi to jej współpraca z otrzymanymi łaskami, zupełne zawierzenie Bogu, doskonałe wypełnienie Jego woli. To służenie z miłości Bogu i ludziom.
Istotnie, by móc dać dobrowolne przyzwolenie wiary na zapowiedź swego powołania, było konieczne, aby Maryja była całkowicie przeniknięta łaską Bożą. (KKK 490)
Prawda o Niepokalanym Poczęciu Maryi wyraża wiarę Kościoła, że została Ona poczęta i urodziła się jako jedyna z ludzi bez zmazy grzechu pierworodnego.
Po upadku pierwszych rodziców każdy człowiek przychodzi na świat pozbawiony łaski życia nadprzyrodzonego - jest to właśnie stan grzechu pierworodnego. Grzech ten zostaje zmyty przez chrzest, kiedy to zostajemy obdarzeni życiem Bożym.
Bóg uchronił Maryję od tego upadku, została odkupiona w sposób wznioślejszy ze względu na zasługi Syna swego i zjednoczona z Nim węzłem ścisłym i nierozerwalnym.(...), dzięki zaś temu darowi szczególnej łaski góruje wielce nad wszystkimi innymi stworzeniami, zarówno ziemskimi, jak i niebieskimi (Lumen Gentium 53)
Dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi został ogłoszony w 1854 r przez Piusa IX:
Najświętsza Maryja Dziewica od pierwszej chwili swego poczęcia, przez łaskę i szczególny przywilej Boga Wszechmogącego, na mocy przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa i Zbawiciela rodzaju ludzkiego, zastała zachowana nienaruszona od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego.
Bibligrafia:- Sobór Watykański II, Lumen Gentium
- Katechizm Kościoła Katolickiego
O KRZYŻACH
Stara legenda opowiada o ludziach, którzy nieśli ze sobą swoje krzyże. Jednemu z pielgrzymów wydawało się, że jego krzyż jest za długi, więc nie myśląc wiele, obciął kawałek.
Po długiej wędrówce stanęli wszyscy nad przepaścią. Na drugim brzegu widać było jak na dłoni ziemię obiecaną. Niestety, nie prowadził tam żaden most. Więc pielgrzymi - po małej chwili wahania - położyli swoje krzyże ponad przepaścią. Wszystkie krzyże pasowały na długość i stały się kładką. Tylko ten obcięty okazał się za krótki. Jego właściciel stał teraz bezradny i smutny.
Nawrócenie dokonuje się w życiu codziennym przez czyny
pojednania, troskę o ubogich, praktykowanie i obronę sprawiedliwości
i prawa, wyznanie win braciom, upomnienie braterskie, rewizję życia,
rachunek sumienia, kierownictwo duchowe, przyjmowanie
cierpień, znoszenia prześladowania dla sprawiedliwości.
Najpewniejszą drogą pokuty jest wzięcie każdego dnia swojego krzyża
i pójście za Jezusem.
(KKK. 1435)
W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie,
w krzyżu miłości nauka.
Kto Ciebie, Boże, raz pojąć może,
ten nic nie pragnie ni szuka.
W krzyżu osłoda, w krzyżu ochłoda,
dla duszy smutkiem zmęczonej.
Kto krzyż odgadnie, ten nie upadnie
w boleści sercu zadanej.
Jak wielkie bogactwo kryje się, drodzy Bracia i Siostry, we wskazaniach, które pozostawił nam Sobór Watykański II !
Dzisiaj, po zakończeniu Jubileuszu, szczególnie mocno odczuwam
powinność ukazywania Soboru jako wielkiej łaski, która stała się
dobrodziejstwem dla Kościoła w XX wieku: został on dany jako
niezawodna busola, wskazująca nam drogę w stuleciu, które się
rozpoczyna
Jan Paweł II - Novo Millennio Ineunte